گاهی که دلم برای خودم تنگ می شود...

این روزها حالت گیجی دارم....
چیزهای زیادی فهمیده ام اما مجبورم خودم را به نفهمی بزنم ...
و چیزهای زیادی هست که نمی فهمم اما ادای انسان هایی را در می آوردم که انگار می‌داند
ماه رمضان پارسال هم از این شبها تلخ شد
ماه رمضان امسال هم از همین شب ها تلخ شده است اما کاش خداوند کمک کند و تلخی اش مانند تلخی یک قهوه باشد که بعد از خوردن به تن آدم بچسبد...

روزهای گذشته اگر مرور شوند خوب است اما امان از روزی که دلت برای خودت تنگ شود...

هستم اگر می روم گر نروم نیستم...

در روزگاری که همه می نویسند من هم می خواهم بنویسم...
اهل کلاس کاری نیستم اما گاهی که کلاس نگذاریم از بقیه عقبیم
مثلاً در جمع بگوییم "یه سری هم به وبلاگ من بزن"
کلی کلاس دارد دیگه حالا اصلا مهم نیست چه چیزی ریخته باشیم توی حلق وبلاگ؛ هرچند قبلا از این کلاس ها داشتیم اما یک مدتی نداشتیم و باز خدا را شکر می کنم که دارا شدم.
برخی از دوستان را می‌شناسم در همین فضا چنان کلاس می گذارند که فلان جلسه را رفتم و فلان کتاب را خواندم مخاطب گمان می کند عجب انسان فهیمی است...
بعد که وارد زندگی شخصی اش می شوی می بینی مادر پیرش با پای دردناکش توی صف نان بوده چون این "بلاگر عزیز" میخواسته برود هیئت و بعد بیاید کلاسش را توی وبلاگش بگذارد.
خدایی کدام واجب تر است؟